Zeilen, slingers en een glimmend kruis..

Wat weer een topweek hebben we achter de rug. Veel leuke, spannende en bijzondere momenten. De eerste dag in Russell was het weer beroerd, een herfstdag zomaar tussen al die zomerse dagen; veel wind en veel regen. Bomen omgewaaid op de camping en overal duidelijk uitgespoelde stukken weg. Kortom noodweer. Machiel, wat waren we wederom allemaal blij met al die films op de harde schijf,

De volgende dag echter gewoon weer zon, 25 graden en een heerljk briesje. We hadden natuurljk kunnen bedenken dat de storm van de dag ervoor de nodige deining had achter gelaten, maar dat was niet het eerste wat bij ons opkwam toen we die zeiltocht boekten op dat enorme schip (50 voet). Met z 'n vieren en een schipper.

Leuk zo' n schip wat je op TV wel ziet, een groot RVS stuurwiel, lekker schuin, wind in de zeilen en hup de grote oceaan op. De jongens vonden het prachtig, zwemvestje aan en dicht tegen mama aankruipen. Als je dan teveel vragen stelt en verhalen vertelt over zeilen in Friesland ben je natuurlijk de spreekwoordeljke haas of sjaak. Daar stond ik dan ietwat gespannen bij windkracht vier/vijf met dat enorme wiel in mijn handen de één á twee meter hoge golven te trotseren. Grote lange golven waar het schip eigenlijk zelf wel haar weg in vindt maar wat voor een eerste keer toch gek is om te ervaren. Helemaal als de schipper een telefoontje krijgt en die rustig benedendeks gaat beantwoorden, “houd maar gewoon dat punt van die eiland als koers aan” zegt ie nog net voordat hij naar beneden duikt. Overigens is de omgeving fantastsch, mooie blauwe zee met fantastische eilandjes en lagoons meerdere boten voor anker liggen. Op een van deze baaien gingen wij ook voor anker en een kleine wandeling naar de toppen van één van de heuvels gaf ons een spectaculair uitzicht over de Bay of Islands. ( Wellicht een mooie plek voor 5 Beaufort ?? ). En ja hoor :ook hier weer raak wat de dolfijnen betreft, een groep dolfijnen vergezeldde ons naar de baai en speelde in de boeggolven van de boot, prachtig en een dolfijn verveelt nooit.

De volgende dag hebben we ongemerkt een Maori dag, we gaan naar een locale markt met allemaal bassischolen die haka' s uitvoeren en waar diverse locale produkten verkocht worden. En in de middag gaan we naar Waitangi, de plek waar de Maori 's en de Engelsen op 6 februari een verdrag sloten. Veel cultuur van die tijd, een enorme kano gemaakt van de kauri-boom (6 a 7 meter doorsnee !!!! en veertig meter lang) en een uitgebreid verslag van de historie van deze plek.

Een paar weken geleden hadden we van een Kiwi al de tip gekregen om de route langs Tauranga Bay te nemen en daar te genieten van de baai en het strand, een omweg van veertig slngerende kilometers langs smalle wegen. Dit was een onontdekt stukje NZ en dat bleek ook wel uit het feit dat er geen woord over werd gerept in onze capitoolgids en we onderweg slechts 1 camper tegenkwamen.

Daarna was het tijd om door te rijden naar Cape Reinga en de 90 miles-beach. Uiteindelijk toch maar besloten om een toertje te boeken en niet op eigen gelegenheid naar het noordelijkste puntje van NZ te rjden. En blij toe ook, de laatste 21 km waren onverhard, vol met kuilen en niet echt relaxed rijden met ons slagschip. Cape Reinga was mooi, hier ontmoetten de Tasmanzee en de Pacific Ocean elkaar en zie je op de scheidslijn de golven van de Tasmanzee zich vervlechten met die van de oceaan.

Vanaf deze plek gaan we via hoge zandduinen en het 90 km lange strand terug.
Dit kan alleen bij eb en dat weten inmiddels al een aantal mensen, op een ietwat onprettige manier, maar al te best. Vorig jaar strandde hier nog een Australische familie met twee auto 's die vervolgens door de zee werden opgeslokt. Niet ongevaarlijk en niet verwonderlijk dat de meeste mensen deze trip per 4X4 of bus afleggen.

Vlak voordat we het strand opgaan passeren we hoge zandduinen en met een plastic sleetje roetsjen we van bovenaf als een speer naar beneden, snelheid heeft iets met massa te maken en dat is in mijn voordeel wat snelheid betreft. Gevolg is dat je kruis gezandstraald wordt en je in alle hoeken en gaten van je lijf het prachtige fijnstof terugvindt. Ook Corné en Luuk gaan vanaf halverweg de duinen naar beneden en zijn na vier keer eigenlijk nog niet klaar. Een glimp van oor tot oor.

En ik wakker worden met slingers in de camper is geweldig en zes reebruine ogen die op mijn feestje zijn gekomen; 36 jaar alweer en dat in het altijd bruisende Ahipara. Volgend jaar maar weer ergens anders denk ik, waar weet ik nog niet, misschien in Zeist.........

Grote groet,

H2CL