HEIMWEE !!!!!!!!!!

Niet makkelijk om te onderkennen dat gevoel, maar we hebben echt heimee, serieuze gevoelens van het terug willen naar iets. Het zit echt in je onderbuik en het kriebelt. We hebben vette heimwee, met nog één dag te gaan in Olinda hebben we echt zeer sterk verlangen om weer terug te gaan. Terug naar Zuid-Amerika......... Nu al heimwee en we zijn er nog, dat zegt genoeg over onze ervaringen in dit fantastische werelddeel en dan te bedenken dat we het grootste gedeelte nog niet eens gezien hebben.

De laatste dagen hebben we voornamelijk doorgebracht aan het strand of in de bus. Dat laatste is nu voorbij,maar het is een ervaring op zich. Voor de visueel ingestelde lezer zal ik uit de doeken doen hoe dit elke keer gaat. Op de dag voor we vertrekken kijken we op de website van de busmaatschappij of en wanneer er een bus vertrekt, we kijken naar het aantal beschikbare stoelen, de vertrektijd en de duur van de reis. De prijs is meestal geen issue, voor een paar tientjes zijn we met elkaar weer ettelijke honderden kilometers verder. Aangekomen bij het busstation koop ik de kaartjes, gezien mijn vloeiend Portugees :) wel zo makkelijk, en koopt Han eten en drinken voor in de bus. Vervolgens speelt zich het ritueel instappen af, eerst de koffers met een label onder in de bus, we laten zien dat we kaartjes hebben, bewijzen dat we echt de ouders zijn van Corné en Luuk en stappen aan boord van de bus, meestal stipt op tijd nestelen we ons in onze comfotabele stoelen, slapen de jongens een uurtje, eten en drinken we wat, stoppen we om koffie te drinken, genieten we van het uitzicht en beseffen we dat we weer de enige toeristen zijn die het openbaar vervoer gebruiken om van A naar B te komen.

Op de bovenstaande manier zijn we van Aracaju via Maceio, Barra do Santo Antonio, Porto do Galinhas nu terecht gekomen in Recife / Olinda. En overal wel even naar het strand. Het langst in Porto de Galinhas, waar we een paar dagen lekker geluierd hebben aan het strand. En dat strand is een belevenis op zich.

Porte de Galinhas, een dorp 70 kilometer ten zuiden van Recife, letterlijk vertaald Kippenhaven. Na de afschaffing van de slavernij werden er nog steeds illegaal slaven vanuit Afrika naar Brazilië vervoerd door deze te camoufleren met grote kratten vol met kippen.Het hele dorp staat dan ook vol met kippen.

Op het strand lig je in je stoel en kun je betrekklijk lui de dag door komen, je hoeft eigenljk niet weg. Allles is te koop hier en je hoeft er je stoel niet voor uit. En ware defilé van koopwaar trekt zich aan je voorbij; garnalen, cashewnoten, jurken, broodjes, koud bier, armbandjes, ijsjes, modelboten van hout, vogels van kokosnoten, broodjes, tattoo's, tegeltjes worden ter plaatse voor je beschilderd en uit suikerriet wordt een mierzoet sapje geperst, oesters en kreeften als een ware delicatesse aangeprezen, live muziek en dat alles terwijl wij moet onze voetjes in de branding zitten te genieten van zon, zee en strand. Corné en Luuk hebben uren doorgebracht in de zee tussen het strand en een rif op drie meter van het strand, waar met de getijden iedere dag een mooi zwembad ontstond voor de boys.

Overigens worden in dit deel van Brazilië de sapjes geperst van vruchten waar we het bestaan niet van kennen; Gouiba, Maracaju, Graviola, Caja, Caju, ik zou zeggen verras je plaatseljke groenteboer met een boodschappenlijstje en kijken welke plek het meest importeerd uit Brazilië.

In dit dorp rijden meer dan 200 buggy 's en met name Luuk heeft een ware passie ontwikkeld voor deze “funcars”. Toen we vertelden dat we de hele dag zouden gaan toeren met een buggy was het dolle pret, de enige vraag die overbleef was welke kleur het zou gaan worden. De volgende dag gingen we met een gifgroene buggy op pad naar een paar mooie stranden en zijn we uiteindelijk terecht gekomen in een klein ecologisch park waar de hoofdattractie bestond uit een watertje gevuld met zeepaardjes. En zeepaardjes zijn echt heel leuk.

In Pernambuco, de staat van Recife en Olinda, heeft Nederland een aantal jaren geregeerd. Johan van Nassau heeft zijn sporen nagelaten door huizen te bouwen in Amsterdamse stijl, bruggen te bouwen en grachten aan te leggen. In Olinda is het meeste bewaard gebleven uit deze koloniale tijd en dat maakt het een heerljke plek om onze trip door Brazilië te eindigen.

Dit land is veelzijdig, maar het is met name de hartelijkheid van de mensen wat het zo mooi maakt. Zoveel warmte en dat terwijl de temperatuur al zo aangenaam is.

W'll be back..... en nu op naar de “peanutbuttercrackers” in Amerika, erg benieuwd naar dit land en de wachtrij bij de douane :(.

Ate mais,

H2CL