NIET GESCHIKT VOOR OPA'S EN OMA'S.

Zo af en toe zijn we blij als we in ons hotel zijn. Zo ook in Praia Grande, heel blij zelfs. Na bijna vijf uur in de bus vanaf Florianopolis naar Torres besloten we om toch nog de aansluitende bus te nemen naar Praia Grande, vertrek half zes en na een uur zouden we er dan zijn. Van te voren toch maar even een hotelletje gecheckt, plek zat en dus geen probleem, wel lekker want het werd inmiddels al donker. Na tien minuten rijden gingen we de grote weg af en over de modderige ongeasfalteerde weg ging het verder, geen straatverlichting en de weg werd steeds smaller. Toch maar even een check in mijn gebrekkig Portugees of we in de juiste bus zaten en een bevestigend antwoord gaf hoop, maar na een uur rijden in de volledige duisternis nog geen stad te bekennen, hier en daar stapten mensen uit op volledig afgelegen plekken. Ik had de controleur in de bus gevraagd me te waarschuwen als we eruit moesten. Ik had alleen niet verwacht dat ook wij op zo'n volledig afgelegen plek de bus moesten verlaten !! En nu ??, “daar naar links en dan over de brug, daar ligt Praia Grande ” vertelde de controleur en met onze koffers door de prut in de volledige duisternis hobbelden we ietwat onzeker maar in deze richting.En de bus vertrok en daar sta je dan met je goede gedrag, twee kinderen en je enorme tassen. Eenmaal aangekomen bij de brug zagen we aan de overkant lichten van huizen en dat moest we onze plek zijn. Maar de eerste stap op de brug maakte al snel duidelijk dat het hier om een wiebelende touwbrug ging van een meter breed met houten planken over een snelstromende rivier !! Plotseling even blij dat het donker was, hadden we tenminste geen idee hoe woest en kolkend de watermassa onder ons door stroomde.
Met ieder twee koffers en één kind waggelend over de brug, gelukkig een brommer aan de overkant die moest wachten en ons met zijn koplamp wat bij kon schijnen, konden wij mooi kijken of alle planken op de brug er nog op zaten en we een beetje het midden aan hielden. Over de brug maar snel vragen of iemand ons hotel kende, maar “nooit van gehoord” was niet het antwoord waarop wij zaten te wachten. Toen zelfs de locale kroeg ons het antwoord schuldig bleef, was onze hoop gevestigd op de taxichauffeur. Hij kende het hotel en de straat, maar dat lag in Torres, waar we net twee uur geleden van waren vertrokken. Gelukkig wist hij ook te melden dat er in Praia een hotel was en er was plek, sterker nog we waren de enige gasten. Pizza en bier geregeld en maar even lekker nagenieten van ons avontuur in de duisternis. Ach, we leven nog en de pizza en het bier waren heerljk............en de jongens vonden het allemaal prachtig.

De volgende dag op weg naar Cambara do Sul, een dorp op 1000 meter hoogte gevangen tussen Nationale Parken. Slechts 45 kilometer rijden, kat in 't spreekwoordelijke bakkie zou je zeggen. Echter met een gemiddelde snelheid onder de 20 kilometer per uur duurt zo 'n trip al snel drie uur. De weg zit vol gaten, uitgesleten door de enorme hoeveelheden water en grote keien die geheel willekeurig de weg een pokdaal uiterlijk geven. Halverwege stoppen we om een canyon te bekjken; Canion de Itaimbezinho, we kijken een diepe kloof in van 800 meter, lopen anderhalf uur en vervolgen onze hobbelige weg naar Cambara.

De volgende dag is het weer omgeslagen, twee dagen geleden lagen we nog aan het strand met bijna 30 graden en nu konden we de winterjassen uit de vacuüm halen en kwam het kwik niet veel verder dan 8 graden !!! En als vervolgens de regen en wind op komt zetten lijkt het wel een Hollandse novembermaand. De beklimming van de Canion de Fortaleza is dan ook een ontbering met hoofdletter O. Na ruim een uur zijn we op het hoogste punt, de jongens zijn tot op het bot nat, de canion in de wolken en wij verre van. Snel een paar fotootjes en naar beneden, de jongens een droge trui aan en we proberen de rest van de dag weer op te warmen, tevergeefs.

We besluiten de helse tocht met de bus niet nog een keer te ondernemen en besluiten om via Porto Alegre naar Curitiba te reizen, lokale bussen werken hier prima en Porto Alegre is in ieder geval weer 10 graden warmer dan waar we vandaan komen. Een dagje bijkomen en met de nachtbus 11 uur onderweg naar Curitiba.

Curitiba betekent ook weer back on the memory-lane, eens kijken wat er allemaal is veranderd in 18 jaar tijd. We verkennen de stad, kopen wat kadootjes voor de boys hun verjaardag en werken nog wat was weg. Vandaag hebben we de mooiste treinreis van Brazilië gemaakt, van Curitiba naar Morretes dalen we 1000 meter af over de bergkammen, prachtige bruggen en door een fantastisch landschap. Morretes en Antonina zijn twee pracht plekken waar duidelijk het koloniale verleden van deze regio naar voren komt. Nieuw op de culinaire lijst is de “Barreado”. Het wordt weer een heerlijke lunch, de weegschaal zal weer blij zijn met ons. Luuk gaat zich overigens helemaal te buiten aan garnalen, erg lekker.

Morgen vertekken we naar Carambeï, daar hebben we allemaal veel zin in, de jongens worden met scheurkalenders voorbereid op hun 4e verjaardag en op die van Tante Tiny en weer erg leuk om na 18 jaar hier weer te zijn.

Ate domingo !!

H2CL


PS Karin Goossen, wil jij je even een mail sturen met telefoon/email naar henkhan@hotmail.com, kunnen we eventueel voor de Gentse Feesten nog wat afspreken !!