Porkilo ?? tien euro ...

In de schemer van de ochtend word ik wakker naast Luuk, hij ligt naast me in de bus en de Braziliaanse landschap gaat aan ons voorbij, we hebben er 14 uur op zitten, half liggend en net als iedereen in de bus een beetje slapen en een beetje niet. Transport met nachtbussen is hier de gewoonste zaak van de wereld, in iedere plaats vind je een behoorlijke busterminal en het is ook een prettige manier van reizen.

Brazilë betekent ook dat we weer met z'n viertjes zijn, de familie Boer is weer terug en heeft ook nog ervoor gezorgd dat we weer wat lichter zijn bepakt. Die twee weken zijn voorbij gevlogen en waren fantastisch. Corné en Luuk hebben pesten geleerd van Luna, met elkaar lekker stoeien bj het zwembad en genoten van al het moois wat Argentinië te bieden heeft. Onze laatste dagen samen hebben we doorgebracht bij de watervallen van Iguazu. Bijzonder ook omdat ik hier ook al in 1991 was.

De watervallen kun je van twee kanten bekijken; de Argentijnse en de Brazliaanse kant. Onze gids zei niet veel, was meestal net te ver bij ons verwijderd om een groepsfoto te maken en maaktte slechts indruk met
z'n one-liner: “ today we are part of the falls and tomorrow we look at the falls “, alleen was dat ook bijna het enige wat ie zei en na 30 keer hadden we deze boodschap ook wel begrepen.

Het enige echte smetje op de trip was het gebrek aan water, een aantal maanden had het niet geregend en dan drogen zelfs de grootste watervallen op. Van de normaal gesproken 250 watervallen waren er nu slechts enkele tientallen actief. Zeker nog steeds indrukwekkend, omdat het logischerwijze om de grote jongens gaat. De “ Garganta del Diablo “ is de grootste en we kunnen hier dichtbij komen en doordat het water van drie kanten naar beneden klettert heb je bijna het gevoel dat je in een soort Panorama van Mesdag staat, alleen dan van miljoenen liters water.

Afscheid van Linda, Ferdinand en de kids betekende ook geen potjes klaverjassen meer met z'n viertjes en de eindstand leverde dit keer een overwinning op voor de meisjes.Met 8 – 7 werden Fer en ik op de laatste avond de pan in gehakt. Zou het dan toch gelegen hebben aan die vijf caiprinha's ??

Brazilië is weer een totaal ander land dan Argentinië. Kenmerkend voor dit land zijn de plastic stoeltjes in diverse kleuren, met of zonder bedrukking van één of ander biermerk, die in restaurants, strandtenten of kroegjes het straatbeeld sieren. Ook zijn de Brazilianen duidelijk anders gekleed dan de Agentijnen en zonder tattoo of naveltruitje hoor je er eigenlijk niet bij.

Een ander veel voorkomend taferaal is het eten in porkilo-resto' s. Hier kunnen je van een buffet opscheppen wat je wilt, je loopt naar de balie, zet je bord op een weegschaal en betaalt ongeacht datgene wat op je bord ligt ongeveer 10 euro voor een kilo eten. Dat eten is hier in basis rijst, zwarte bonen en vlees, een salade of koude groenten en een biertje voor de dorst. Later meer gerechten voor de liefhebbers van de Braziliaanse keuken.

De afgelopen dagen hebben we doorgebracht in Florianopolis, in het zuidoosten van Brasil. Dit land is 270 keer zo groot als Nederland en dat betekent even plannen maken voor de komende weken. We zitten op het schiereland Santa Catarina, met 45 strandjes en een prachtge lagoon. Onze pousada is voortreffelijk, de Braziliaanse familie zoekt van alles voor ons uit, is erg zorgzaam en is ontzettend lief voor de jongens. Heerlijk plekje om even bij te komen en weer eens voor ons zelf te koken, ook lekker na 2 maanden alleen maar buiten de deur lunchen en dineren.

Kortom, het gaat allemaal er goed met ons, we hebben nog steeds geen heimwee en genieten met volle teugen van alles.

Tchau,

H2CL