Hoezo ?? Te zwaar ??

Wat een ruimte moet Jonas gehad hebben toen hij in de walvis zat...... wat zijn die beesten immens groot.

Om 6 uur iedereen wakker in onze woning op wielen en op naar de boot. Er was door menig verhaal van over de reling hangende groen uitgeslagen toeristen al een ietwat angst ontstaan voor zeeziekte, maar de zee leek kalm. Na amper een kwartier varen was de eerste walvis al gespot, een potvis / spermwhale.....18 meter, 30.000 -50.000 kilo, waterspuitend tot enkele meters hoog.... erg indrukwekkend en bijzonder. Een walvis blijft meestal 15 minuten aan de oppervlakte om dan vervolgens weer naar twee tot drieduizend !!! meter diepte af te dalen om (reuze)inktvissen en haaien te verorberen. De staart gaat als laatste naar beneden en zorgt voor een prachtplaatje. Totaal 4 walvissen gezien.

De trip was dus geslaagd en helemaal toen een zeehond over de golven naar ons toe kwam zwemmen op volle zee en de koningsalbatros ons liet zien hoe breed 3,5 meter spanwijdte nu eigenlijk is. Het laatste uur gingen we richting wat minder diep water om dolfijnen te spotten. En, als zalmen die zich tegen de rivier op dartelen, zagen we in de verte al een spektakel van springen, duiken, vliegen, vallen en weer... Ruim 200 dusky dolfijnen waren vol enthousiasme hun kunstjes op het water aan het uitoefenen. Fer, koffie ??

Na al dit geweld van dieren was het weer tijd voor cultuur ; en wijn is een belangrijk onderdeel van de cultuur. In het noorden van het zuidereiland liggen de Marlboroughs, een prachtgebied tussen de bergen, met 2000 zonne-uren per jaar is Blennheim dan ook echt een zonnige wijnstad.
Chardonnay, Riesling, Pinot Gris, Sauvignon Blanc, allemaal smaakten ze heerlijk om 11 uur in de ochtend:). De hele reis hadden we ons verheugd op de wijngaard van Allan Scott, aangezien we daar vaak een flesje wit van opentrekken, even proeven en lekker lunchen, wat een bourgondisch leven kun je toch hebben hier. Met 9 flessen wijn rijker van Allan Scott en Hunter op weg naar Nelson.

Een camping midden in de stad, klein maar groot genoeg voor ons slagschip van bijna 4000 kilo. Eerst maar even een rondje rijden op de camping, we zien een leuk plekje aan de andere kant van de brug, beetje krap maar moet kunnen. Bij de receptie vertellen we wat we hebben gezien en waar we willen staan. Met een lichte verontwaardiging wordt ons duidelijk gemaakt dat de camper daar niet mag staan omdat hij simpelweg niet de brug over mag, de brug kan slechts een belasting hebben van 3000 kilo vertelt de vrouw achter de bali ons. Inmiddels weten wij wel beter, de brug houdt al kraakend 4000 kilo, zelfs heen en terug :)

Nelson is overigens een smeltkroes van immigranten en kunstenaars, met een grote populatie Nederlanders en dat laatste levert mij op zaterdagochtend in Nelson een lekkere oliebol op bij de koffie - ja ook lekker bj 30 graden -. Met nieuwe Lonely Planets van Tahiti en Argentinie kunnen we ons ook alvast een beetje voorbereiden op dit gedeelte van de reis.

We zijn inmiddels neergestreken in Motueka, vlakbij het Abel Tasman National Park. De verwachting is dat we hier wat langer blijven, de camping is de beste tot op heden en het zwembad, 2 speeltuinen en springkussen geven de jongens voldoende gelegenheid om even lekker hun energie kwijt te raken. Wij lekker lezen, met foto ' s klooien, skypen, lekker genieten en de was doen van een aantal dagen. Dat “was” een vorm van verleden tijd is, moet wel een taalkundige speling zijn van diegene die de term ooit heeft uitgevonden.

Het volgende verhaal komt waarschijnlijk van het noordelijke deel van NZ,

Seee yaa

H2CL

PS 1 De vraag gaat over Nederlanders in Nelson; hoeveel wonen er ?? Meer of minder dan het aantal schapen ??

PS 2 Noenoe, wil jij even je mailadres doorgeven ??