Lang zal ze leven .....

De oversteek is gemaakt, met de grote veerboot van zuid naar noord. Aan boord van een grote ferry vanuit Picton naar Wellington. Het schip, van Nederlandse makelij, was in ruim drie uur over. Onderweg lang gesproken met een appelboer uit Hastings en de basics uitgewisseld van Nederland en Nieuw Zeeland; huizenprijzen, benzine, werkloosheid, historie, weer, tradities en natuurlijk appels. Afgesproken om langs te gaan, zelf met de boys appels te plukken en een bakkie te doen. Wordt vervolgd dus...

Op het zuidereiland zijn we in het totaal vier dagen in Motueka gebleven, waarvan we er eentje in het Abel Tasman Park zijn geweest. Met een watertaxi, die overigens met een tractor het water in wordt gereden, zijn we afgezet op een tropisch strand bij Awaroa. De laatste meters werden we gevolgd door een dolfijn, die de afgelopen tijd hier verbleef en de boten volgde tot aan het strand.

En dat betekende dat iedere volgende boot dus deze dolfijn weer tot op enkele meters van het strand bracht. Niet nadenken, zwembroek aan en het water in, en ja hoor bij de volgende binnenkomst van een bootje zagen we al snel een vrolijk spelende dolfijn volgen. Met gekke geluiden en geklap op het water de aandacht trekken om vervolgens een close encounter te hebben met misschien wel het leukste en slimste dier op aarde. Hanneke had helemaal geluk toen een passerende kayakker zijn duikbril aan haar gaf, onder water passeerde de dolfijn, George, haar rakelings.

Het strand was geweldig, het weer super en het zwemmen met de dolfijn een unicum. De terugreis op de boot was bumpy, maar na een uur zaten we weer veilig met de boot achter op de tractor. Het verschil in eb en vloed levert hier een hoogteverschil op van vier meter !! en dus een 200 meter breed strand, vandaar ook dat alleen een sterke tractor geschikt is om deze boten weer aan wal te krijgen.

De andere dagen hebben we lekker geluierd, is Hanneke naar de kapper geweest, de jongens lekker gespeeld en gezwommen en gaan we weer met schone kleren op pad.

Het laatste stukje natuurschoon op het zuidereiland wat wij hebben gezien was de Queen Charlotte Road; een kronkelweg van 35 kilometer langs een prachtig meer, waar geen 100 meter weg recht was en kleine baaitjes met grote huizen ons het gevoel geven dat we in Zuid Frankrijk reden. En aan het eind van deze kronkel ligt Picton. Een havenstad, in een regio die bekend staat om haar grote groen mossels en dat moesten we natuurlijk even proeven. Ongeveer drie keer zo groot als de mossels die we eten in Gent tijdens de Gentse Feesten, en misschien ook wel drie keer zo lekker. Alleen jammer dat er niemand jarig was, we zijn zo gewend geraakt om het lang-zal-ze-leven in te zetten tijdens het eten van mossels. Dat moet maar weer in Gent :).

In Wellington hebben we de camper een plekje gegeven buiten de stad op 15 kilometer van het centrum. De volgende dag met de bus en ons laten droppen voor het Te Papa museum. Al veel over gehoord en zelf nu ervaren dat dit een hele bijzondere plek is. Een museum waar de culturen van de Maori' s en die van de eerste kolonisten zijn samengebracht, waar veel wordt verteld over de dierenwereld, onze aarde, waar exposities door het hele gebouw een plekje krijgen en er enorm veel aandacht is besteed aan het interactieve en educatieve aspect van dit (gratis) nationaal museum. Voor de kinderen op meerdere plekken in het museum plekken om te ontdekken, te spelen, te lezen, te computeren of om lekker even bij te komen en te luisteren naar een verhaal. Corne en Luuk hebben dan ook volop genoten en waren moeilijk mee te krijgen toen we na zes uur !! museum het wel welletjes vonden.

Corne en Luuk groeien mee met de reis, hun geklets gaat ergens over, de vragen worden relevant en ze willen overal in meehelpen. Afwassen duurt anderhalf uur want om de beurt willen de heren een kopje afwassen, afdrogen of wegbrengen naar de camper. Inmiddels hebben we ons eigen praatjesmakers ingesteld en weten Corne en Luuk al beter de teksten van de kinderliedjes dan Hanneke. Het gaat dus goed met ze !!

Via Martinborough, een wijnstreek in het zuidoosten, zijn we inmiddels aangekomen in Hastings. Op naar de appels, de wijn en de Art Deco van Napier.

Blijf vooral berichtjes achterlaten, dat vinden we erg leuk, zeker ook om een idee te krijgen wie er allemaal meelezen ?!?!

Dikke knuffel van ons allemaal,

H2CL

PS Zoals menig RTL-programma al ons voorgegaan is, hebben we bij te weinig kijkcijfers en respons de vraag-van-de-week van de blog gehaald. Ida en Ghislaine zijn overduidelijk winnaars en maken nog steeds kans op dat lange weekend Paaseiland.