Een hamburger zo groot als een frisbee.

Alweer tien dagen onderweg in Zuid-Amerika, nadat we Paaseiland hebben verlaten. Eerst 5 dagen Chili om vervolgens door te vliegen naar Mendoza.

Santiago de Chili, verrassende stad, ontzettend mooi gelegen tussen de bergtoppen van de Andes. Jammer alleen dat de smog in deze stad hierdoor ook niet weg kan komen en de stad bijna altijd gehuld is in een laagje mist. De stad had net zo goed in een Zuid-Europees land kunnen liggen en heeft op diverse terreinen het goed voor elkaar; een perfect werkend metronet, mooie winkels en alles kun je merken dat het goed gaat in Chili. Misschien werden we iets gekleurd door de bril van de zakenwijk waar ons hotel gesitueerd was, maar ook in de binnenstad zagen we een Europees beeld.

Eén van de bekendste plekken is Cerro (berg) San Cristobal, waar je met een treintje en kabelbaan een prachtuitzicht hebt over de stad. Halverwege is een kleine dierentuin en de boy' s hebben weer hun dierenkennis kunnen ophalen bij al het gebruikelijke fauna-geweld. Een ander must-do in Santiago is de wisseling van de wacht bij het presidentiële paleis La Modena. Honderd man/vrouw strak in het gelid in de volle zon in een soort militaire concours, volledig met fanfare en paarden. Erg indrukwekkend.

Zuid-Amerika betekent ook katholieke kerken en kathedralen, veelal vol ornamenten, beelden en prachtig glas-in-lood. Toen Hanneke aan Corné vertelde dat ze ook Maria heette was het voor hem duidelijk; hij was kindje Jezus !! Toen we een mis bijwoonden en buiten een poging waagden om uit te leggen hoe alles werkte , was de enige vraag van Corné : “ was Jezus nu diegene in het paars of in het wit ” ??

Vlakbij ons hotel in Santiago was een speeltuin en daar speelde zich iedere dag een grappig tafereel af; rond de klok van 5 uur in de middag verzamelden zich hier de nanny' s, getooid in blauwe of roze kostuums, die met de kinderen nog even de dag afsloten op de glijbaan, schommel of zandbak. Even later stroomden uit het zakenkwartier ook de mama' s richting de speeltuin en ging het hele stel richting huis om te eten. Corné en Luuk hebben zich eigenlijk iedere dag hier wel goed vermaakt.

Vanuit Chili doorgevlogen naar Mendoza, waar Argentinië haar fijnste wijnstreek kent, en dan zijn we niet te beroerd om hier de nodige proeverijen langs te gaan. Wijnhuizen worden hier aangeduid met bodega' s en in één van de oudste van deze streek vielen we met de neus in de boter, een aantal vrachtwagens waren net hun druiven aan het lossen. Vrachtwagens uit het jaar nul, vaak opgesierd met allerlei prachtige symbolen, geloofsovertuigingen of andere bling-bling.
In Mendoza ontmoetten we ook bij toeval Margit (ex-collega Nestlé) met Rogier en onder genot van wijn worden hier even de laatste nieuwtjes uitgewisseld.

Transport in deze kant van Argentinië is voor ons veelal bus, trein rijdt niet meer en vliegtuig vliegt alleen van en naar Buenos Aires. En dat betekent bussen, drie tot zeven uur in de bus op een dag is gemiddeld de afstand die we moeten overbruggen om uiteindelijk tot aan de grens met Bolivia te komen. Hier gaan we ook nog ergens een spontane ontmoeting met neef Wim proberen te regelen, die vanuit Bolivia net de andere kant op gaat. Tot op heden doen de jongens het prima in de bus, beetje zingen, beetje slapen, spelletje doen en zes uur is zo weer voorbij.

In onze tocht langs San Juan en La Rioja komen we ook langs het Nationale Park Talampaya (toer van 2 uurtjes na drie uur in de auto en weer terug !!) , in dit park worden we verrast op een mega-grote canyon met immens hoge en steile wanden van steen, vuurrood en zo af en toe getekend door de tand des tijds. Soms ook letterlijk want hier zijn eeuwenoude voorbeelden van rock-art gevonden. Ondanks het feit dat we er nog nooit zijn geweest denken we allebei dat de Grand Canyon er ook ongeveer zo uit zal zien. Op de vraag of de bergen mondjes hebben, moeten we Corné ontkennend antwoorden. Maar wie roept er dan “Echo Echo” als we in de canyon staan ?!

Onderweg naar de canyon komen we behalve dorre uitgestrekte stukken pampas, een paar vossen en geiten, veel roofvogels, emoe' s!! en enkele meters hoge cactussen, bitter weinig tegen. Alleen de aanblik van een altaar met honderden plastic flessen trekt meerdere keren onze aandacht. Het blijkt een altaar te zijn van een bijna-heilige, Difunta Correa, waar alle truckers een fles water achterlaten als offer. Sommige van deze altaren liggen aan een drukke weg, getuige ook de foto' s.

Argentinië verrast ons beide eigenlijk behoorlijk. Deze streek vanwege haar enorme uitgestrekte vlakten met nagenoeg niets, maar toch zeker ook de aanblik van het land en de indruk dat het percentage mensen wat onder de armoedegrens leeft hoog is, onderhoud van wegen en auto' s enorm te wensen overlaat en de indruk dat er weinig tot geen werk is. Over het algemeen is het wel goedkoop, een volledige maaltijd met z'n viertjes (inclusief die fles wijn :) ) kost ons ongeveer 20 euro. We eten overigens tussen de middag warm, daarna houdt iedereen hier een siesta van 5 uur ( tussen 13.00 uur en 18.00 uur is alles gesloten) en 's avonds doen we dat nog een keer dunnetjes over. Een stuk vlees is hier gemiddeld waar we in Nederland met vier man van eten, een hamburger heeft meestal de doorsnede van een frisbee en bier komt eigenlijk voornamelijk in literflessen. Wat een land voor carnivoren (Pastoor!!).

Overigens zijn alle steden tot op heden op dezelfde manier ingedeeld, lange rechte wegen die elkaar kruisen vormen een blokkenpatroon met hier en daar een park. De wegen zijn voornamelijk eenrichting, zebrapaden zijn er voor de sier en een auto zonder kras of deuk is net zo schaars als een “natural blond”.

De komende twee weken staat het noordwesten van Argentinië op het programma, en dan komen Linda, Fer en Luna en Isis (jippiieeeee).

Vanuit een prachtland met het geluid van een paasprocessie op de achtergrond,

Una beso a boca,

H2CL