Don't cry for me ......

Jaaaaaaaaaaaaa !!!....... ze zijn er. Linda, Ferdinand, Luna en Isis zijn er, veilig geland, goed uitgerust:) en binnen 2 minuten alsof het gisteren was dat we elkaar voor het laatst hadden gezien. Twee weken leuke dingen doen; klaverjassen, bijkletsen en volop van Argentinië genieten, te beginnen met Buenos Aires. We zijn met vier blonde koppies nu helemaal een bezienswaardigheid.

Buenos Aires is fantastisch en pakt je helemaal in, het geluid van de tango in de wijk San Telmo, waar op straat uit de bandeleons de passie, emotie en liefde van en voor dit land wordt geperst is intens en meeslepend. Het dansende tangopaar laat zien hoe een echte tango moet worden gedanst en het enige wat wij met onze stijve en calvinitische lijven kunnen doen is een mooi plaatje schieten van ons in een mooie pose met één van deze Argentijnse schoonheden. Wat was ik blij dat mijn vrouwelijke counterpart slechts 50 kilo woog toen ik haar met één soepele beweging knielend op bovenbeen moest tillen om haar vervolgens met een gepassioneerde blik aan te kijken. Dancing with Stars, here we come.

En als dat je nog niet heeft gegrepen dan val je zeker voor La Boca, de wijk met de straten vol met gekleurde huisjes, een bombastisch Bonaire, maar dan in de wijk in BA waar ooit mensen hun longen uit hun lijf schreeuwden voor hun held, Diego Maradona, die in het stadion midden in Boca vele prachtige goals maakte en hier nog steeds een grote held is.

De historie van dit land is op zijn minst bijzonder te noemen, de verschillende presidenten hebben hun (bloed)sporen nagelaten en bijzonder is het zeker als je beseft dat de grootste ups en downs zich in de afgelopen 50 jaar hebben afgespeeld. En ieder land heeft in deze tijden helden en heldinnen en veruit de grootste heldin was en is Eva Duarte Peron, beter bekend als Evita. Zij ligt begraven in de begraafplaats van Recoleta, waar je vanaf het moment dat je binnenloopt wordt doodgegooid (haha) met grote mausolea van hotemetoten uit de historie van Argentinië, marmeren of bronzen (zelf)beelden, kleine altaren en indrukwekkende bouwwerken. Dit alles ingedeeld in kleine nauwe straatjes, eigenlijk alleen de parkeerplaatsen en brievenbussen ontbreken maar anders had dit prima een dorp in het oude Italië kunnen zijn.

Nee, Buenos Aires is een heerlijke stad en leefde Martin Bril nog maar, dan kon hij helemaal los gaan in de straten van Buenos Aires en zich afvragen waarom er in deze stad op iedere straat er minimaal 2 kappers, 2 schoenenzaken en 2 mini-kiosco's bevinden. De kapper met twintig vierkante meter oppervlakte en vijf man personeel, waarvan er slechts eentje kan knippen. De andere kunnen haren kammen, wassen of föhnen en iedere Argentijnse vrouw gaat maar wat graag iedere week voor een bijwerksessie van de lange manen. Van de honderd vrouwen die je hier tegen komt hebben er 99 de lengte van Maxima en 33 de kleur van Maxima. Bijna had Hanneke haar kapsel in het land van de geblondeerden ook voor één keer in Maxima-stijl geverfd, echter de dreiging van alleen verder op reis was toch te groot. Overigens is een mini-kiosco een supermarkt van het formaat postzegel, ook hier net als overal ter wereld in handen van onze Aziatische medemens.

Maar er is ook veel armoede, slopenwijken, bedelaars en kinderen die bij stoplichten al jonglerend een paar pesos proberen te verdienen. Maar het meest schrijnend is toch wel het fenomeen “cartoneiros”; mannen en vrouwen soms vergezeld van hun kinderen in de avond en nacht door de straten van BA om de vuilniszakken en cointainers te stropen op papier, karton en plastic. Groene armoede, ecologisch zeer verantwoord, maar een trieste aanblik in de straten van deze miljoenstad.

En dan zou ik bijna vergeten dat we een volle week Uruguay achter de rug hebben en de steden Colonial del Sacremento, Punta del Este en Montevideo hebben bezocht. Punta del Este is een combi van Bloemendaal, Benidorm en Las Vegas en dan weet je het wel, teveel tijgerprints, dure merkkleding en mensen de in Argentinië of Brazilië op de één of andere manier hun geld niet kwijt kunnen.

Montevideo is een lawaaistad, smalle straten, geen metro en dus maakt het openbaar vervoer voor 1,5 ,miljoen mensen bij ons direct een overweldigend
gevoel los, de stad komt op je af en we waren dus maar wat blij met ons hotel in de buitenwijk. Overigens staat de naam van de stad synoniem voor de zesde berg van oost naar west ( MONTE VI [romeinse zes] De E[ste] O[este] ). De stad herbergt wel het enige stadion wat een FIFA-monument is geworden, het voetbalstadion waar de eerste WK-finale in 1930 werd gespeeld. Uruguay won overigens dit toernooi. Niet mooi, wel historisch. Overigens hebben we in de haven heerlijk gegeten in een prachtige ambiance, omringd door de vuren van de verschillende asado' s, waarop allerlei heerlijke vleesgerechten werden bereid.

In Uruguay nog meer dan in Argentinië zie je in het straatbeeld de mate, Iedereen loopt hier bijna met thermoskan en mate met riet over straat. Ook zie je hier meer oude auto' s rondrijden uit de jaren '30 en '50. Echter is het land in economische zin verder dan haar westerbuur en dat merk je ook duidelijk aan alles.

En dan kan ik nog wel doorgaan met de verhalen over het museum van het Carnaval, de wedstrijd samen met Linda bij River Plate, het eerste boompje klaverjassen wat Fer en ik hebben gewonnen en het hieperdepiep-gedrag van de jongens nu Luna en Isis er zijn, maar de kaarten liggen klaar en klaver is troef....

Vanuit deze wereldse stad een dikke kus van ons allemaal,

H2CL- FL2I