Paarden en kaaimannen, capibara' s en ijsvogels.

Het contrast tussen de eerste en de tweede week van onze reis met de familie Boer is groot. Daar waar BA het centrum is van miljoenen mensen en indrukwekkende gebouwen en parken is Ibera de rust zelve, een groot natuurpark en slechts een dorp van een paar honderd man zonder verharde wegen en met een stroomvoorziening midden in het dorp die het geregeld laat afweten.

Om Argentinië te bekijken heb je zitvlees of Airmiles nodig. Onze keus voor het eerste leverde ons een rit met een nachtbus van 9 uur naar Mercedes op. Ietwat gebroken door de korte nacht, gebrek aan koffie en beweging wachtte ons vervolgens een rit met een 4X4 van twee uur over hobbelige zand/modderwegen naar Carlos Pelligrini met onderweg grote stukken niemandsland voor de koeien en hun gauchos. Om tien uur zaten we eindelijk aan dat heerlijke bakkie, kon iedereen die wilde helemaal los gaan op het heerlijke grasveld en konden we vervolgens volop genieten van datgene waar Carlos Pelligini zo om bekend staat : Ibera del Esteros

Ibera del Esteros, overigens zeer vergelijkbaar met de Pantanal in Brazilië,
is een natuurgebied ter grootte van het IJsselmeer en onze drie noordeljkste provincies samen, een zompig moerasgebied met grote meren, die vaak vlak als een biljartlaken de zon mooi rood laten verdwijnen aan het einde van de dag.

In dit gebied leven duizenden dieren, met als hoogtepunten de kaaiman, de capibara en de verscheidenheid aan vogels. Vogels in alle kleuren en maten, iedere vogelaar zou hier direct een groot stuk grond kopen, een huis op palen aan het meer bouwen en zijn ogen laten verlengen met een verrekijker om vervolgens de dag horizontaal en turend naar het meer door te brengen.

We hebben ons met name goed vermaakt met het spotten van de kaaiman (kleine krokodil, maximaal 2,6 meter) en onze scherpte leverde ook de nodige resultaten op, getuige ook de beelden. Dus zaten we meestal gewapend met camera en teletoeter iedere dag twee tot vier uur in de boot om deze bijzondere creaties van Moeder Natuur te bewonderen. Het werd helemaal geweldig toen we in plaats van een stevige en ogenschijnlijk veilige motorboot een tocht van twee uur gingen maken in een toch wat wankelere kayak langs de waterkanten van dit geweldige meer. Maar gelukkig met iedereen aan boord weer terug in ons prachtige posada Aguape. De capibara is een onogenljk beest, ter grootte van een varken, het haar van een zwerver die zich drie weken niet heeft gewassen en de grimas van iemand de net 2 miljoen euro heeft verloren op de beurs.

Eén van de hoogtepunten tot op heden met elkaar was de tocht op de paarden door de pampas. Iedereen, en dat betekent dus ook alle kids !!!, mee op een tocht van ruim twee uur op een paard midden tussen de koeien, stieren en wilde paarden. Voornamelijk stappen met de paarden,maar ook hebben we bijna allemaal gewild of ongewild wel even gedraafd. Bij Corné was duidelijk dat het paard wel heel groot voor hem was toen hij al stuiterend op het zadel weer aansloot bij de groep. Er was duidelijk één natuurtalent in ons midden en dat was Luna, lekker in de draf bij de groep wegrijden en total in control vervolgens weer terugkeren in de groep. Tja, ik ben bang dat de opa' s en oma' s zich de komende verjaardag(en) kunnen gaan storten op Penny-abonnementen, caps, laarzen, zweepjes en aanverwante artikelen.

De dagen in Ibera gingen dan ook snel voorbij, elke dag twee keer twee uur activiteiten en drie maal daags een goede maaltijd.

Gearriveerd in Puerto Iguazu, de Argentijnse kant van Foz, na 3 uur in een 4X4 en 4 uur in een Ford Transit waren onze achterwerken ook wel klaar met de bekleding van autostoelen en was het tijd voor een Quilmes, een potje klaverjassen en een lekkere maaltijd. Morgen op naar de watervallen.

Groeten en een knuffel van ons allemaal,

H2Cl en FL2I